درختکه ریشه‌هایش را فراموش کنددر خودش به راه می‌افتدتا همین شومینهومنکه تنها در تو می‌توانستمبه راه بیفتمتا انتها برومدارد از درونزغال زغال به انزوایم اضافه می‌شود..

انارهای واژگونبا جمجمه های خونیناز شاخه‌ها آویزانندو دختران شوخ چشملب‌هایشان رابا لبان ترک خورده‌ی انارهاسرخ می‌کنند..

از قضایایی که میدانیبر زبانم همچنان ته‌مانده‌ی زهری‌ستقصه‌ی من قصه‌ی شهری‌ست..

در آینه ی تنهایی گناهکارم متهم به دوست داشتن تفاوت من و سوم شخصِ مفرد خط فاصله ای ست که هوای یکی شدن را حبس کرده در نفس. ..

سنگ ریزه‎‌ها سقوط می‌کنندسفر کوه اماهمیشه ناتمام می‌ماند..

..

صحرف عجیبی ست!شروع شناسنامه ی زنی که صبحدست هایش را به ماهی ها می دهدو شبانگشت هایش را پس می گیرد  زنی که چشم هایشآن قدر در خزر زایمان کرده  تا تمام زایشگاه های شهر رابه نام او بزن..

دکتر محمد مقدم (1375-1287) استاد زبان های ایران قبل از اسلام و بنیادگذار رشته ی زبان شناسی در دانشگاه تهران، در سال های 1314-1313 سه دفتراز شعرهای نوگرایانه اش را، که در همان دوره سروده بود، منتشر کرد..